తెలుగువీర లేవరా!

"మనమూ, మనదీ" అనే భావనకి ఉన్న శక్తి మనందరికీ తెలుసు. అలాంటి ఏకతా భావాన్ని కలిగించే వాటిల్లో, భాష చాలా ముఖ్యమైన పాత్ర నిర్వహిస్తుందన్న విషయం కూడా మనందరికీ తెలిసున్నదే. ఈ రోజు ఇంటర్నెట్లో ఇంతమంది తెలుగువాళ్ళు ఇంత కొద్ది కాలంలో సన్నిహితులయ్యారంటే అది తెలుగుభాష చలవే కదా!
మరి అలాంటి మన భాష ఉనికిపై ఈనాడు సందేహాలు కలుగుతున్నాయంటే, "మన" ఉనికి ప్రశ్నార్థకంగా మారుతోందన్నమాటేగా. అయితే, దీనిగురించి ఆలోచించినప్పుడు, అసలు మన తెలుగు భాష నిజంగానే సమస్యల నెదుర్కొంటోందా, లేదా ఇదంతా మనం అనవసరంగా పడుతున్న కంగారా అన్న అనుమానం కలగకపోదు. వచ్చే పది సంవత్సరాల కాలంలో తెలుగు అంతరించిపోయేంత గడ్డుకాలం దాపురించిందని నేననుకోను. కానీ, ఇంకాస్త ముందుకి చూసి, నూరేళ్ళ తర్వాత తెలుగుభాషకి నూరేళ్ళునిండకుండా ఉంటాయా అని ప్రశ్నించుకుంటే, మన ధీమా కాస్త సడలకమానదు. గత ఏభైయేళ్ళుగా వచ్చిన మార్పులని గమనించినా, మన ప్రస్తుత పరిస్థితులని పరిశీలించినా, భాషల భవిష్యత్తుని శాస్త్రీయంగా అంచనా వేసే భాషావేత్తల పరిశోధనలని తరచిచూచినా తెలుగు భాష భవిష్యత్తు మరీ ఆశావహంగా కనిపించటం లేదు.
అసలీ సోదంతా ఎందుకండీ, మన తెలుగుభాషమీద అభిమానమున్న మనం, మన నిత్యవ్యవహారంలో ఎంత శాతం తెలుగువాడుతున్నామో (వాడగలుగుతున్నామో) ఒక్కసారి ఆలోచించండి! మనం రాసే "తెలుగు"బ్లాగుల్లో ఎంతగా ఇంగ్లీషు చొచ్చుకొస్తోందో గమనించండి! నేనంటున్నది, తెలుగులో లేని సాంకేతికపదాల గురించి కాదు. వాటి సంగతి తర్వాత, అసలు మన తెలుగుభాషలో ఉన్న పదాలే గబుక్కున గుర్తురాక ఇంగ్లీషు పదాలు ఎన్నిమార్లు వాడటం లేదు మనం! మన తెలుగుభాషకి సొంతమైన ఎన్ని జాతీయాలూ, ఎన్ని సామెతలూ ఈ రోజు మనం ఉపయోగిస్తున్నాం? ఇక మన పిల్లల సంగతి సరేసరి!
ఇదంతా ఎందుకిలా జరుగుతోంది? ఇది సహజ పరిణామమా? మనకి మన భాషమీద ద్వేషమేమీ లేదే! మరెందుకిలా? అని ఆలోచిస్తే, నాకనిపించిన విషయం - మనకి మన భాషమీద ద్వేషం లేకపోయినా, ఉండాల్సినంత మమకారం లేదేమోనని. మమకారం ఉన్నా, మరేవో శక్తులు ఆ మమకారాన్ని చంపేస్తున్నాయని. వాటిపై తిరుగుబాటు చేసి, మన ఉనికిని మనం కాపాడుకొనే అవసరం మనకుంది. మన తెలుగుభాషలో మనం ఆలోచించలేని నాడు, చక్కగా తెలుగుమాట్లాడలేని నాడు, అందంగా తెలుగు నుడికారాన్ని రాయలేని నాడు మనం తెలుగువాళ్ళగానే మిగలం. అలాంటి విపరీతం జరగకుండా చూసుకోవాల్సిన బాధ్యత ఎవరిది? మనదే!
తెలుగుభాష పరిరక్షణకి ప్రభుత్వం కూడా నడుం కట్టాల్సిన అవసరం ఉంది, నిజమే. కానీ ఆ అవసరం ప్రభుత్వానికి తెలిసినప్పుడే కదా అది సాధ్యమయ్యేది. ఆ అవసరం ప్రభుత్వానికి తెలిసేలా చెయ్యాల్సిందీ మనమే.

ఈ ఆలోచనలు నాలో చాలా కాలంనుంచీ గుడుసుళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. ఈ నెల ఈమాటలో భద్రిరాజుగారి వ్యాసం "తెలుగు భాషాభివృద్ధికి వ్యూహాలు" మరింత ప్రేరణనిచ్చింది. ఇలాటి ఉద్యమానికి ఇంటర్నెట్టులోనే నాంది పలకాలన్న ఆలోచన వచ్చింది. తెలుగుని అభిమానించే మన నెజ్జనులంతా పూనుకుంటే, ఇది మంచి ఫలితాలని సాధించగలదన్న నమ్మకమూ కలిగింది. ఎందుకంటే, ఇది "మన" (చదువుకొని పట్టణాల్లో ఉద్యోగాలు చేస్తున్న వాళ్ళ) సమస్య కాబట్టి. మనమే దీనికి సరయిన పరిష్కారం ఆలోచించగలం.
ఈ బ్లాగుని కేవలం నా సొంత అభిప్రాయాలు చెప్పడానికి మాత్రమే కాకుండా, మనందరం కలిసి ఆలోచించడానికీ, పనిచెయ్యడానికీ ఒక వేదికగా ఉండలన్న సంకల్పంతో మొదలుపెడుతున్నాను. ప్రత్యేకమైన ప్రణాలికంటూ ప్రస్తుతం ఏమీ లేదు. మీ సలహాలకోసం ఎదురుచూస్తాను.
ఈ బ్లాగుకి ఏం పేరుపెడదామా అని ఆలోచించినప్పుడు "తెలుగువీర లేవరా" అన్న శ్రీశ్రీ పాట చప్పున గుర్తొచ్చింది. ఆ పాటని మన తెలుగుభాష ప్రస్తుత పరిస్థితికి కూడా అన్వయించుకోవచ్చుననిపించింది. ఇదొక రకమైన విప్లవమే, తిరుగుబాటే. అయితే ఈ తిరుగుబాటు ఎవరో పరాయివాళ్ళ మీద కాదు, మనమీదే! మన తెలుగుభాషంటే మనలో పేరుకుపోతున్న నిర్లిప్తత, నిరాసక్తత, చులకన భావాల మీద. వాటిని కలగజేస్తున్న సాంఘిక పరిస్థితుల మీద.
ఇంకా ఎందుకు ఆలశ్యం?

తెలుగువీర లేవరా! దీక్షబూని సాగరా!
తెలుగుభాష మేలుకోరి తిరుగుబాటు చెయ్యరా!


గమనిక: మనమందరం చదువుకున్నవాళ్ళం విజ్ఞానవంతులం కాబట్టి, ఆవేశం కన్నా ఆలోచనకీ, ఉద్రేకం కన్నా ఉపాయానికీ ఎక్కువ విలువనివ్వాలని నా ఆకాంక్ష!